فروغی اصفهانی

فروغی اصفهانی. [ ف ُ ی ِ اِ ف َ ] ( اِخ ) میرزا محمد از فضلا و حکمای اصفهان بود و در مجسطی مهارتی کامل داشته است. در اواسط عمر سفارت و سیاحت کرده و با تیمور شاه افغان راه یافته، ملک الشعرای وی شده بود. ( از مجمع الفصحاء ج 2 ص 383 ).
فروغی اصفهانی. [ ف ُ ی ِ اِ ف َ ] ( اِخ ) محمدحسین، ملقب به ذکاءالملک. رجوع به فروغی، محمد حسین شود.
فروغی اصفهانی. [ ف ُ ی ِ اِ ف َ ] ( اِخ ) محمدعلی، ملقب به ذکاءالملک. رجوع به فروغی، محمدعلی شود.

میرزا محمد از فضلا و حکمای اصفهان بود.

💡 در عصر تیمورشاه درانی (سلطنت ۱۲۰۷–۱۱۸۷ / ۹۳–۱۷۷۲)، فرزند احمدشاه، هنوز سنت‌های دیوانی و آرایه‌ها و پیرایه‌های دربارهای پیشین رعایت می‌شد. او با تکیه بر تاجیک‌ها، قزلباش‌ها و عناصر شهری و آنانی‌که به هویت ایرانی خویش پایبند بودند، کشور را اداره می‌کرد. تیمورشاه به شعر و شاعری علاقهٔ بسیار داشت و به پیروی از حافظ، بیدل و صائب غزل می‌گفت. علاقهٔ او به شعر و ادب فارسی دری به حدی بود که امور دیوانی و کشورداری را در گوشه و کنار کشور به شاعران عصر واگذار کرده بود. عایشه دُرانی، محمدرضا برنابادی، الله‌وردی حیرت و میرهوتک افغان از شاعران و ادیبان این عصر، و صاحب مناصب و سمت‌های دولتی بودند. آوازهٔ شعردوستی و شاعرپروری دودمان دُرانی به حدی بود که برخی از سخنوران فارسی‌گوی از ایران، به قصد پیوستن به دربار او روانهٔ کابل می‌شدند. شهاب‌الدین تُرشیزی و میرزا محمد فروغی اصفهانی از این گروه سخنوران اند.