لغت نامه دهخدا
طعل. [ طَ ] ( ع مص )طعن کردن در انساب مردم. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
طعل. [ طَ ] ( ع مص )طعن کردن در انساب مردم. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
💡 قوم توکولور (در زبانهای غربی: Toucouleur)، یک گروه قومی غرب آفریقا بومی منطقه «فوتا تورو» در سنگال است. جوامع کوچکتری از این قوم نیز در مالی و موریتانی وجود دارد. توکولورها در قرن یازدهم مسلمان شدند. آنها در گسترش اسلام به غرب آفریقا در دوران قرون وسطی تأثیرگذار بودهاند، مردمان این قوم بعدها پادشاهی وسیع توکولور را در قرن ۱۹ تحت رهبری عمر طعل بنیاد کردند و طعل رهبری یک جنگ مذهبی علیه گروههای قومی همسایه و نیروهای استعماری فرانسوی را بر عهده داشت.
💡 عمر طعل در سال ۱۸۴۵ به سنگال بازگشت و در آنجا شروع به تبلیغ اسلام در میان مردم توکولور کرد. عمر طعل از اروپا اسلحه به دستآورد، سپس توکولورها را برای جهاد اسلامی در سال ۱۸۵۴ علیه گروههای قومی غیر مسلمان و مسلمانانی که باورهای دیگر یافته بودند، بسیج کرد. سپاهیان توکولور موفق شدند و پادشاهی توکولور رشد کرد و از سنگال تا بسیاری از مناطق مالی در طی ده سال پس از آن، گسترش یافت. پسر عمر طعل، مصطفی، بین سالهای ۱۸۶۴ و ۱۸۷۰ بر این پادشاهی و مردم توکولور سلطنت کرد و پس از آن پسر دوم عمر طعل به نام احمدو سکو به قدرت رسید. حکومت احمدو سکو، شامل ایالتهای گالینی و جُفره، یک حومت «استبدادی مسلمان» بر قوم ماندینکا و مردم بامبارا بود. این پادشاهی در دهه ۱۸۸۰ با حمله فولانیها، طوارق و مورها به توکولورها فروپاشید، و جنگ داخلی بین رهبران محلی توکولورها منطقه را فراگرفت. چیرگی این پادشاهی در سال ۱۸۹۱ پس از تهاجم نیروهای استعماری فرانسه به این منطقه پایان یافت.