کلمه «ثبوتیه» در متون فارسی و به ویژه در منابع فلسفی و منطقی به مفهومی مرتبط با ثبات و صحت چیزی اشاره دارد. وقتی گفته می‌شود چیزی «ثبوتیه» است، معمولاً منظور این است که آن موضوع یا گزاره از نظر اعتبار و وجود، معتبر و ثابت است و تردیدی درباره صحت آن وجود ندارد. این واژه بیشتر در زمینه‌های علمی، منطقی و حقوقی به کار می‌رود تا نشان دهد یک ادعا یا حکم، دارای پایه و اساس محکم است.
در فلسفه و منطق، ثبوتیه می‌تواند به معنای تصدیق و اثبات یک گزاره باشد؛ یعنی گزاره‌ای که به صورت عقلانی یا تجربی اثبات شده و مورد قبول است. این مفهوم در مقابل «نفی» یا «ابطال» قرار می‌گیرد و نشان‌دهنده چیزی است که وجود یا حقیقت آن تثبیت شده و نمی‌توان آن را بی‌اعتبار دانست.
در منابع حقوقی و متون علمی نیز، این کلمه به همین معنا به کار می‌رود؛ برای مثال وقتی سندی ثبوتیه است، یعنی اعتبار قانونی یا اثباتی دارد و می‌تواند مبنای تصمیم‌گیری یا استناد قرار گیرد. این کاربرد به ویژه در تحلیل استدلال‌ها و اعتبار اسناد اهمیت دارد، زیرا مشخص می‌کند که چه چیزی بر پایه شواهد یا دلایل معتبر ثابت و قابل اتکا است.