اکمو یا ECMO که مخفف عبارت Extracorporeal Membrane Oxygenation است، در منابع معتبر پزشکی به عنوان «اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری» یا «حمایت حیاتی برون‌پیکری» شناخته می‌شود. این فناوری پیشرفته در دسته روش‌های پشتیبانی حیاتی قرار دارد و زمانی به کار می‌رود که عملکرد طبیعی قلب یا ریه بیمار دچار اختلال جدی شده باشد. در واقع، اکمو به عنوان یک روش درمانی نجات‌بخش در شرایط بحرانی مطرح است که می‌تواند به بیمار زمان بیشتری برای بهبود یا پاسخ به سایر درمان‌ها بدهد.
مکانیسم عملکرد این دستگاه به این صورت است که خون از بدن بیمار خارج می‌شود، از میان یک غشای مصنوعی عبور داده می‌شود و طی این فرآیند، اکسیژن به خون اضافه و دی‌اکسیدکربن از آن حذف می‌گردد. سپس خون تصفیه‌شده دوباره به بدن بازگردانده می‌شود. این چرخه سبب می‌شود که دستگاه، نقش موقت قلب یا ریه را برعهده بگیرد و فشار وارده بر این ارگان‌های حیاتی کاهش یابد. به همین دلیل، اکمو به بیماران فرصت می‌دهد تا اندام‌های آسیب‌دیده ترمیم یا استراحت کنند.
کاربرد بالینی این روش معمولاً در شرایطی است که درمان‌های متداول مانند دستگاه ونتیلاتور یا داروهای قلبی–تنفسی دیگر کافی نباشند. به عنوان مثال، در موارد نارسایی حاد ریوی، سندرم زجر تنفسی (ARDS)، یا پس از جراحی‌های پیچیده قلبی از این روش استفاده می‌شود. همچنین در برخی موارد اورژانسی مانند شوک قلبی یا عوارض شدید عفونت‌های ریوی نیز اکمو می‌تواند نقش حیاتی ایفا کند. البته این روش با وجود اثربخشی بالا، نیازمند تیم تخصصی مراقبت‌های ویژه و امکانات پیشرفته بیمارستانی است.