غرش کردن به معنای ایجاد صدای بلند، خشمگین و پرقدرت است که معمولاً از حیوانات درنده مانند شیر، ببر یا خرس شنیده می‌شود. این صدا اغلب برای نشان دادن قدرت، تهدید یا دفاع از قلمرو و جلب توجه دیگران به کار می‌رود. در زبان فارسی، واژه‌ی «غرش» نه تنها برای صداهای طبیعی مانند صدای حیوانات استفاده می‌شود، بلکه گاهی برای صداهای بلند و ترسناک در طبیعت، مانند غرش آسمان و رعد و برق نیز به کار می‌رود.
از دیدگاه احساسی و انسانی، غرش کردن می‌تواند نمادی از خشم یا عصبانیت باشد. وقتی گفته می‌شود کسی «غرش کرد»، معمولاً به این معناست که با صدایی بلند و پر از خشم صحبت کرده یا واکنش نشان داده است. این تعبیر بیشتر در متون ادبی و توصیفی کاربرد دارد و نوعی جان‌بخشی به احساسات انسان محسوب می‌شود. در این معنا، غرش کردن نشانه‌ی فوران احساسات درونی است که دیگر قابل کنترل نیست.
در کاربرد استعاری، «غرش» می‌تواند بیانگر هر نیروی عظیم و مهارنشدنی باشد. مثلاً می‌گوییم «غرش امواج دریا» یا «غرش جمعیت» که هر دو بیانگر شدت و تأثیر صدا و حرکت هستند. بنابراین، واژه‌ی غرش کردن فقط به یک صدای ساده محدود نمی‌شود، بلکه مفهومی عمیق‌تر از قدرت، هیجان و خروش را در خود جای داده است؛ چه در طبیعت، چه در رفتار حیوانات و چه در احساسات انسان‌ها.