سر و برگ

گذشتم از سه و پنج و دویی تو ای زاهد برو برو که سر و برگ این قمار ندارم

ما را سر و برگ خویش و بیگانه نماند زان افسونهٰا بغیر افسانه نماند

که دیده بر سر و سرو تو برگ نسترنت که بود باز سر و برگ نسترنش

سر و برگ هر شمع یا گل ندارم دل صبر (و) تاب تحمل ندارم

جسم‌ فسرده‌ را سر و برگ طلب‌ کجاست دل آب می‌شود که به رفتار می‌رسم

امسال مکرر است وقت گل و مل وز غم سر و برگ ندارد بلبل