درکو

عرش در قصر تو منت کشد از رفعت فرش نجم درکوی تو حسرت خورد از نور حصات

گفتا حزین ندانی آیین جان فشانی درکوی بی نشانی، بنشین و هرزه مخروش

دید زن شوهر خود را درکوی شده با آن پسرک روی به ‌روی

بده می که درکوی عشق و ولا کنم جان فدای شه کربلا

اختیاری نیست درکوی مغان افتادگی زور می دامان دلها می کشد بی اختیار

صد هزاران سر رود درکوی او جز محمّد نیست کس پهلوی او