خویت

کمال حسن رویت را مخالف نیست جز خویت دریغا آن لب شیرین اگر شیرین جوابستی

من برخی آبی که رود در جویت من مردهٔ آتشی که دارد خویت

ز بیم تندی خویت گشودن چشم بر رویت ز یاران بر سر کویت بود یارا کرا یارا

برده بودم تا سر مژگان نگاه حسرتی یاد خویت‌ کرد جرأت آتش اندیشید و سوخت

ماه من، روی تو خوبست و چنین بایستی لیک خویت قدری بهتر ازین بایستی

هی به زبان ما گو رمز مگو پیدا گو چند خوری خون به ستم ای همه خویت خونین