خالد سعید، که با تلفظ صحیح عربی خوانده می‌شود، از شخصیت‌های برجستهٔ صدر اسلام است. وی از خاندانی اصیل و بانفوذ در قریش، موسوم به بنی‌امیه، به‌دنیا آمد. پدرش، سعید بن عاص، از بزرگان قریش بود و نیای او، امیة بن عبد شمس، بنیان‌گذار شاخهٔ مشهور امویان در میان اعراب قریش به‌شمار می‌رود. این تبار والا، موقعیت اجتماعی و نفوذ قابل‌توجهی را برای خالد سعید از همان آغاز زندگی به ارمغان آورد.
خالد سعید از نخستین گروندگان به دین اسلام بود و در زمرهٔ مسلمانان پیشگام جای داشت. او به‌همراه برادرش، عمرو بن سعید، ایمان خود را به رسالت پیامبر اکرم اعلام کرد و در دوران سخت و پرآزمایش آغازین دعوت اسلامی در مکه، وفاداری و استواری خود را حفظ نمود. پذیرش اسلام توسط او باوجود تعلق به خاندانی که در ابتدا به‌شدت با مسلمانان مخالفت می‌کرد، نشان‌دهندهٔ بصیرت عمیق و شجاعت قابل‌تحسین اوست.
او از یاران نزدیک پیامبر (ص) بود و پس از هجرت مسلمانان به حبشه، به عنوان امیر گروهی از مهاجران در آن سرزمین انتخاب شد. پس از فتح مکه، پیامبر (ص) او را به عنوان فرماندار شهر صنعا در یمن منصوب کردند. خالد سعید سرانجام در دوران خلافت حضرت ابوبکر و در جریان جنگ‌های رِدّه، به‌عنوان فرمانده در نبردهای مهمی شرکت کرد و در سال دوازدهم هجری قمری، در نبرد مرج الصفر به فیض شهادت نائل آمد.