در جامعه، رعایت حقوق متقابل افراد از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و یکی از اساسی‌ترین این روابط، حقوقی است که فرزندان بر عهدهٔ پدر و مادر دارند. «حق» در لغت به معنای امر واجب، ثابت و مطابق با واقع است و در گسترهٔ مفاهیم دینی و اجتماعی، به اموری اطلاق می‌شود که بر اساس حکمت الهی، ثبات و اعتبار یافته‌اند. در منطق قرآن، حق تنها به باورها یا اموری گفته نمی‌شود که مردم آن را درست می‌پندارند، بلکه حقیقتِ دارای اعتبار، چیزی است که خداوند آن را در عرصهٔ تکوین یا تشریع مقرر کرده است. از این رو، حقوقی مانند حقوق مالی، حقوق برادرانه و نیز حقوق والدین نسبت به فرزندان، همگی بر اساس اراده و تشریع الهی تعریف شده‌اند.
خداوند در قرآن کریم با بیان آیاتی روشن، حقوق فرزندان را تبیین نموده و پدران و مادران را به رعایت دقیق این حقوق فراخوانده است. آنجا که می‌فرماید: «یُوصِیکُمُ اللَّهُ فِی أَوْلَادِکُمْ...» (خداوند شما را دربارهٔ فرزندانتان سفارش می‌کند...)، نشان‌دهندهٔ اهتمام ویژهٔ اسلام به تربیت، نگهداری و تأمین نیازهای مادی و معنوی فرزندان است. این توصیه‌ها تنها شامل مسائل اقتصادی نمی‌شود، بلکه بر آموزش ارزش‌های اخلاقی، پرورش فکری و عاطفی و ایجاد محیطی امن و پایدار برای رشد آنان نیز تأکید دارد.
رعایت این حقوق، نه تنها باعث استحکام بنیان خانواده می‌شود، بلکه تأثیر مستقیمی بر سلامت و تعادل جامعه دارد. وقتی پدر و مادر به وظایف خود در قبال فرزندان آگاه باشند و آن را با مسئولیت‌پذیری کامل اجرا کنند، نسلی متعهد، آگاه و توانمند پرورش می‌یابد که خود، حامل ارزش‌های انسانی و دینی خواهد بود. بنابراین، التزام به حقوق فرزندان، پاس‌داشت حقی است الهی و زمینه‌ساز شکوفایی استعدادها و سعادت دنیوی و اخروی اعضای جامعه.