تونکن

لغت نامه دهخدا

تونکن. [ تُن ْ ک َ ] ( اِخ ) ناحیه ای در شمال شرقی هندوچین و در شمال ویتنام که مساحت آن 116000 کیلومترمربع است. پایتخت آن هانویی شامل تونکن علیا و تونکن سفلی است. تونکن از مستعمرات فرانسه بود ولی کمونیستها تحت رهبری هوشی - مینه پس از جنگهای بسیار سخت با فرانسه ( 1945-1954 م. ) آن را بازگرفتند و آن اکنون بخش اساسی قسمت شمال ویتنام ( ویتنام شمالی ) را تشکیل میدهد و 98561000 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ فارسی معین ج 5 ). رجوع به لاروس و قاموس الاعلام ترکی ذیل کلمه تونکین شود.

فرهنگ فارسی

( خلیج تونکن ) خلیجی است که توسط دریای چین بین ویتنام و چین تشکیل شده.
ناحیه در شمال شرقی هند و چین و در شمال ویتنام

جمله سازی با تونکن

۶۴–۱۹۵۵: ویتنام. نخستین مشاوران نظامی آمریکا در ۱۲ فوریه ۱۹۵۵ راهی ویتنام شدند. تا ۱۹۶۴، تعداد نظامیان آمریکایی در ویتنام به ۲۱ هزار تن رسید. در ۷ اوت ۱۹۶۴ کنگره ایالات متحده آمریکا قطعنامه خلیج تونکن را به تصویب رساند که رئیس‌جمهوری آمریکا اجازه داد در صورت لزوم اقدامات ضروری را برای حفاظت از کشورهای عضو سیتو به عمل آورد.
گر تونکنی یاد به لطفی که تراست که بازگشاید این درِ بستهٔ من