اصیل الدین یکی از واژه‌هایی است که در فرهنگ و ادبیات اسلامی به کار می‌رود و به معنای اصالت و پاکی دین اشاره دارد. این واژه نشان‌دهنده تعهد فرد به اصول و ارزش‌های دین خود است. در جوامع اسلامی، افراد با این ویژگی شناخته می‌شوند که به طور جدی به احکام و آموزه‌های دینی پایبند هستند و سعی می‌کنند در زندگی روزمره خود این اصول را به کار بندند. اصیل الدین به معنای واقعی، به فردی اطلاق می‌شود که نه تنها به ظواهر دین توجه دارد، بلکه در عمق وجود خود نیز به دنبال تحقق و پیاده‌سازی آموزه‌های دینی است. چنین فردی معمولاً به عنوان الگویی برای دیگران شناخته می‌شود و می‌تواند تأثیرات مثبت زیادی بر جامعه‌اش بگذارد. بنابراین، اصیل الدین نه تنها نمایانگر باورهای عمیق فرد است، بلکه می‌تواند به پیشرفت و تعالی جمعی نیز کمک کند. در واقع، این مفهوم به نوعی نماد همبستگی و اتحاد در جامعه‌های اسلامی به شمار می‌رود.
اصیل الدین
لغت نامه دهخدا
اصیل الدین. [ اَ لُدْ دی ] ( اِخ ) فرزند نجیب سمرقندی. از شاعران روزگار سلجوقیان پس از عهد معزی و سنجری در ماوراءالنهر بود. عوفی وی را «از لطیف طبعان سمرقند» شمرده و «ابیات » وی را «در غایت لطف و طراوت » دانسته و گوید: آنچه او گفته است محض لطف طبع است.
فرهنگ فارسی
فرهنگ اسم ها
معنی: دارای اصالت در دین، نام پسر خواجه نصیرالدین طوسی
جملاتی از کلمه اصیل الدین
خواجه نصیر سه پسر از خود به یادگار نهاد: صدرالدّین علی، فرزند بزرگ او که همواره در کنار پدر و همگام با او بود و در فلسفه، نجوم و ریاضی بهره کافی داشت. دومین فرزندش اصیل الدین حسن نیز اهل دانش و فضیلت بود و در زمان حیاتش اغلب به امور سیاسی مشغول بود.
