ایجاد

ایجاد تصوری که هر فرد از قانون علیت دارد، این است که علت به عنوان وجود دهنده به معلول عمل می‌کند؛ به عبارت دیگر، آن را ایجاد می‌نماید. هر کسی که این قانون کلی را می‌پذیرد و به وجود رابطه علی و معلولی میان موجودات اعتقاد دارد، چه متکلم باشد، چه حکیم، چه الهی و چه مادی، چه عالم و چه فیلسوف، به این شکل می‌اندیشد که علت به عنوان وجود دهنده، معلول را تحت تأثیر قرار می‌دهد و رابطه‌ای که میان آن‌ها برقرار است، به این صورت است که معلول واقعیت خود را از علت دریافت می‌کند. در فلسفه، مفهوم علیت به معنای وجود بخشی است. به این ترتیب، علت به عنوان منبع وجود شناخته می‌شود و معلول، که اثر علت است، نوعی از وجود به شمار می‌آید. به عبارت دیگر، از طریق این ایجاد فاعل، معلول به‌طور واقعی و ذاتی مصداق مفهوم وجود می‌شود و در نتیجه، به عنوان امری مستقل در نظر گرفته می‌شود. به طور خلاصه، می‌توان گفت که علت با عمل ایجاد خود، یعنی اعطای وجود، موجود دیگری را که با خود متفاوت است، به وجود می‌آورد.