افرازی

در تاک نگر که با سر افرازی خویش کرده است به ناز دست در گردن گل

خانه زنبور شد از گردن افرازی هدف این سزای آن که در این خاکدان گردن کشد

در چمن گر قد شمشاد به ناز افرازی قمری از منّت سرو چگل آید بیرون

از غم لالۀ روی تو شدم داغ و چه باک شمع را تا نبود شعله سر افرازی نیست

جمال دین پیمبر، تو آن سر افرازی که نیست بمعالی و مکرمات عدیل