نَغمه‌خوان، واژه‌ای مرکّب و متشکّل از دو جزء نَغمه و خوان است که در زبان و ادبیات فارسی به‌کار می‌رود. این واژه به‌صورت اسم به افرادی اطلاق می‌شود که به‌صورت حرفه‌ای یا غیرحرفه‌ای به اجرای آواز و خوانندگی می‌پردازند. از لحاظ ساختار واژه‌سازی، خوان پسوندی است که به فعل خواندن اشاره دارد و در ترکیب با واژه‌های دیگر، معنای کنش مرتبط با آن را می‌رساند.
این واژه با مترادف‌های متعددی همچون نَغمه‌سَرا، نَغمه‌پَرداز و آوازخوان همراه است که هرکدام با تفاوت‌های ظریفی در معنا و کاربرد، گویای مفهوم هنر آوازخوانی و تولید نغمه‌های موسیقایی هستند. نَغمه‌خوان علاوه بر دلالت بر خوانندگی، بر ایجاد الحان و آهنگ‌های خوش نیز دلالت دارد و در متون کهن و معاصر فارسی، به‌عنوان واژه‌ای فاخر و رسا در توصیف خوانندگان چیره‌دست استفاده شده است. کاربرد این واژه در حوزه‌های گوناگون ادبی، هنری و موسیقایی نشان‌دهنده غنای زبان فارسی در بیان مفاهیم مرتبط با هنر آواز است. بنابراین، نَغمه‌خوان نه‌تنها یک اصطلاح توصیفی، بلکه نمادی از تلفیق شعر و موسیقی در فرهنگ ایرانی است که بر نقش خواننده در انتقال احساس و معنا از طریق نغمه‌های موزون تأکید می‌ورزد.