واژۀ مَّثَانِیَ از ریشۀ ثَنَی به معنای خمکردن، دو تا کردن و بازگرداندن است. این واژه در اصل، صفت مفرد مؤنث یا جمعِ مُثْنَاة محسوب میشود که بر چیزی دلالت دارد که تکرار شده یا به صورت دوگانه آمده است. در کاربرد قرآنی، این اصطلاح بهصورت ویژه برای اشاره به آیات قرآن به کار رفته است؛ چرا که آیات قرآن پیوندی عمیق با یکدیگر دارند و هر آیهای میتواند مفسّر آیۀ دیگر باشد. به این ترتیب، آیات قرآن مَثَانِي نامیده شدهاند؛ زیرا مضامین و معانی در آنها تکرار میشود، بازگو میگردد و در عین تنوع، با یکدیگر پیوستگی کامل دارند.
در مقابل، واژۀ شبه و مشتقات آن از ریشۀ شَبَه گرفته شده که بر همانندی و مشابهت بین دو چیز دلالت دارد، تا حدّی که گاهی تشخیص آن دو از یکدیگر دشوار میشود. برای نمونه، در آیۀ مربوط به حضرت عیسی (ع) آمده که کار بر مردم مشتبه گشت؛ یعنی واقعیت با امری دیگر اشتباه گرفته شد. از این دست، اصطلاح متشابهات در آیات قرآن به آیاتی گفته میشود که دارای معانی متعدّد و احتمالات گوناگون هستند و مقصود مستقیم خداوند از آنها بهسادگی و بدون تدبّر و مراجعه به آیات دیگر روشن نمیگردد.
تفاوت مهمّی بین متشابهات به عنوان صفت برخی آیات قرآن با متشابه به عنوان وصف کلیّت قرآن وجود دارد. در آیۀ «اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ كِتَابًا مُّتَشَابِهًا» مقصود آن است که همۀ قرآن از نظم و اسلوبی استوار و هماهنگ برخوردار است؛ امّا در عین حال، بخشی از آیات آن متشابهات هستند؛ یعنی چندبُعدی بوده و نیاز به تفسیر با استفاده از آیات محکم دارند. بنابراین، آیات محکم، آیات روشن و قطعیالمراد هستند و آیات متشابه با ارجاع به محکمات، تفسیرپذیر میشوند.