در فرآیند مصاحبه‌های روان‌شناختی، فردی که در نقش پاسخ‌دهنده ظاهر می‌شود و اطلاعات مورد نیاز پژوهشگر یا درمانگر را فراهم می‌سازد، با عنوان مصاحبه‌شونده شناخته می‌شود. این جایگاه، نقشی محوری در تولید داده‌های کیفی و کمّی ایفا می‌کند، چرا که صحت و عمق اطلاعات گردآوری‌شده مستقیماً به کیفیت تعامل و میزان همکاری این فرد وابسته است. مصاحبه‌شونده با به‌اشتراک‌گذاری تجارب، عقاید و احساسات خویش، بستری را برای تحلیل‌های تخصصی فراهم می‌آورد.
مصاحبه‌شونده ممکن است با اهداف گوناگونی از جمله شرکت در یک پژوهش دانشگاهی، ارزیابی تشخیصی، یا دریافت خدمات درمانی در این موقعیت قرار گیرد. در این بافت، ایجاد فضایی امن و مبتنی بر اعتماد توسط مصاحبه‌گر، برای تشویق مصاحبه‌شونده به بیان صادقانه و دقیق، امری ضروری است. رعایت اصول اخلاقی همچون محرمانگی، رضایت آگاهانه و احترام به حریم شخصی، از پایه‌های اساسی این رابطه تعاملی به‌شمار می‌رود.
کیفیت داده‌های حاصل از مصاحبه، علاوه بر مهارت‌های مصاحبه‌گر، به ویژگی‌های مصاحبه‌شونده از جمله سطح خودآگاهی، توانایی بازگویی رویدادها و میزان تمایل به همکاری نیز بستگی دارد. بنابراین، مصاحبه‌شونده تنها یک منبع اطلاعاتی نیست، بلکه عاملی فعال در ساخت معنای مشترک و پیشبرد اهداف مصاحبه محسوب می‌شود. در نهایت، تحلیل دقیق گفته‌های مصاحبه‌شونده است که به درک عمیق‌تر پدیده‌های روان‌شناختی منجر می‌گردد.
