نعمت خور

لغت نامه دهخدا

نعمت خور. [ ن ِ م َ خوَرْ/ خُرْ] ( نف مرکب ) روزی خوار. ( ناظم الاطباء ). نعمت خواره.

ای بنده شیر تن هستی تو اسیر تن دندان خرد بنما نعمت خور همواره