واژه مومنی در زبان فارسی به فردی اشاره دارد که مؤمن و باایمان است و به دین و اصول دینی اعتقاد قلبی دارد. این کلمه ریشه در واژه ایمان دارد و به کسی گفته می‌شود که باور عمیق و واقعی به خداوند و آموزه‌های دینی دارد و این باور در رفتار و اخلاق او نمود پیدا می‌کند.
مومن واژه‌ای است که از لحاظ معنایی به معنای شخصی است که ایمان دارد؛ یعنی اعتقاد و باور قلبی به وجود خدا، پیامبران، کتاب‌های آسمانی و اصول دین اسلامی. این ایمان تنها یک باور سطحی نیست، بلکه شامل قبول و پذیرش تعالیم دینی، عمل به آن‌ها و پایبندی به ارزش‌ها و اخلاق دینی نیز می‌شود. بنابراین، مومنی به عنوان صفت، ویژگی‌های یک فرد معتقد، بااخلاق، صادق، و متعهد به دین را بیان می‌کند.
در زبان فارسی، مومنی گاهی به صورت اسم نیز به کار می‌رود و به شخصی اشاره دارد که دارای ایمان و تقواست. چنین فردی معمولاً به عنوان نمونه‌ای از انسان‌های پرهیزکار و معتقد شناخته می‌شود که زندگی خود را بر اساس اصول دینی تنظیم می‌کند و در برابر مشکلات و چالش‌ها با توکل به خدا و ایمان راسخ ایستادگی می‌کند.
