مفهوم خداوند، محوری‌ترین اصل در نظام‌های اعتقادی اغلب ادیان، به‌ویژه ادیان ابراهیمی محسوب می‌شود. این موضوع، دامنه‌ای گسترده از بحث‌ها و بررسی‌های عمیق کلامی، فلسفی و عرفانی را در طول تاریخ به خود اختصاص داده است. در این میان، اسلام به عنوان یکی از ادیان بزرگ توحیدی، جایگاه ویژه‌ای برای این مفهوم قائل شده‌است. در دین اسلام، خداوند محور تمامی مفاهیم و تعالیم دینی است. مسلمان به فردی اطلاق می‌شود که معترف به یگانگی خداوند باشد و هیچ معبود دیگری را نپذیرد، چنان‌که در شهادتین تصریح شده است: «أشهد أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وَأشهدُ أنَّ مُحَمَّداً رَسولُ اللهِ». رسالت پیامبر اسلام نیز اساساً بر دعوت انسان‌ها به سوی شناخت و اقرار به این حقیقت توحیدی استوار بود، همان‌گونه که در حدیثی مشهور فرمودند: «بگویید لا إله إلا الله تا رستگار شوید».
با توجه به زمینهٔ تاریخی ظهور اسلام در جامعه‌ای چندخداپرست و بت‌پرست، تأکید اصلی این دین کمتر بر اثبات وجود خداوند که بعدها به‌عنوان موضوعی فلسفی در میان متکلمان و فلاسفهٔ اسلامی مورد بحث قرار گرفت و بیشتر بر تبیین صفات الهی و به‌ویژه، تأکید بر یگانگی مطلق او معطوف شده است. این امر، انعکاسی از ضرورت های زمانه و در راستای زدودن شرک و تثبیت بنیان‌های توحیدی در باورهای جامعهٔ عصر نزول بوده است.