مشور

کسی که بهر جفای تو خو کرد به ستم بر او مشور که بر خویشتن جفا کرده است

گفتمش آیت لطف است مشور زین دلگیر گفتمش سوره مهرست مشور زین مضطر

گفتم مرا مشور که این آب نظم من بر جویبار خاطر او تیره شد روان

زنبور خانهٔ طمع آلوده شد مشور زنبور وار بیش مکن زین و آن فغان

زبان چشم نگه دار تا غلط نکنی ز عکس پرتو ما در مشور و در مخروش