لغت نامه دهخدا
با دوات و قلم و شعر چه کار است ترا
خیز و بردار تش و دستره و بیل و پشنک.ابوحنیفه اسکافی. || اهرم. بارخیز:
ناظر به تست دیده افراسیاب وقت
دارای ملک توران، از تو رو از پشنک.
شاهی که تازیانه ش را خودرستم ار بجای
بودی،ز جای برنگرفتی بصد پشنک.سوزنی.همچون پشنگ کژ و وزکناک و شوخناک
گوئی که گرز توری در قبضه پشنگ
آنرا که از تو خورد و بناجایگه فتاد
برداشت از زمین نتواننش بی پشنگ.سوزنی. || جفا. جور. ستم. محنت. ( برهان قاطع ). || ترشح آب و غیر آن و به این معنی بکسر اول و ثانی هم درست است. ( برهان قاطع ). افشاندن آب و غیره. || آب مترشح. یک پشنگ آب. ( فرهنگ سروری ):
بی تیغ از آن اجل خبه سازد عدوت را
کز خون فاسدش نرود بر کسی پشنگ.درویش عبدعلی ( از فرهنگ جهانگیری ).|| تیشه.
