واژه فسوسا یک واژه ادبی در زبان فارسی است که بیشتر در متون کهن و شعرها به کار می‌رود و معنای آن دریغا، افسوس یا ای حسرتا است. این واژه ریشه در ادبیات کلاسیک فارسی دارد و برای بیان احساس عمیق تأسف و ندامت نسبت به چیزی که از دست رفته یا اتفاقی ناگوار رخ داده، به کار می‌رود. استفاده از این کلمه در متن، بار احساسی و تأکیدی بر شدت ناراحتی و حسرت را به مخاطب منتقل می‌کند.
معنی کلمه
نوعی ناله یا ابراز حسرت است که معمولاً در موقعیت‌هایی استفاده می‌شود که گوینده از چیزی از دست رفته، اتفاق ناگوار یا وضعیتی غم‌انگیز اظهار تأسف و حسرت می‌کند. این واژه بیشتر در شعرها یا متون ادبی به کار می‌رود و به نوعی بار احساسی و عاطفی دارد که حس اندوه یا پشیمانی را منتقل می‌کند.
به بیان دیگر، فسوسا نه فقط یک کلمه بلکه نوعی واکنش عاطفی است که در قالب ناله یا آه بیان می‌شود و در لحظات تأمل بر گذشته یا هنگام روبرو شدن با فقدان و شکست استفاده می‌شود. این واژه به شاعران و نویسندگان امکان می‌دهد تا احساسات عمیق انسانی را به شکل فشرده و مؤثر بیان کنند.
مثال در متون
«فسوسا که عمر بر باد شد!»
«ای فسوسا، جوانی رفت و غافل ماندم.»
