پوزش‌خواهی، به‌عنوان یک فعل مرکب، به معنای درخواست بخشایش و طلب عذر و اغماض از دیگری است. این مفهوم، که در زبان فارسی با عباراتی همچون عذرخواهی و طلب بخشش نیز شناخته می‌شود، بیانگر عملی اخلاقی و انسانی است که در آن فرد، با درک خطا یا کوتاهیِ انجام‌شده، با فروتنی و ادب، تلاش می‌کند تا رضایتِ فردِ آسیب دیده را جلب نماید. این فرآیند، تنها به یک بیان زبانی محدود نمی‌شود، بلکه اغلب همراه با نشانه‌های ندامت و پشیمانیِ راستین است.
این کنش اجتماعی، ریشه در اصول اخلاقی و تعالیم فرهنگی دارد و نقشی اساسی در ترمیم روابطِ به‌هم‌خورده و حفظ پیوندهای اجتماعی ایفا می‌کند. هنگامی که شخصی مرتکب خطایی می‌شود، پوزش‌خواهیِ صادقانه می‌تواند همچون پل ارتباطیِ مجددی عمل کند که اعتمادِ از‌دست‌رفته را بازمی‌گرداند و زمینه‌ساز آشتی و تفاهم متقابل می‌گردد. بنابراین، پوزش‌خواهی را می‌توان نشانه‌ای از قدرت روحی و بلوغ فکریِ فرد دانست، چرا که او با شجاعت به اشتباه خود اعتراف کرده و مسئولیت آن را می‌پذیرد.
در یک نگاه کلی، پوزش‌خواهی فرآیندی ضروری برای پالایش روابط انسانی و ایجاد فضایی مبتنی بر احترام و درک متقابل است. این عمل، چه در عرصه‌ی روابط شخصی و چه در حیطه‌ی تعاملات رسمی و اجتماعی، ابزاری ارزشمند برای حل‌وفصل اختلافات و پیشگیری از تشدید کدورت‌ها به‌شمار می‌آید. التزام به این فرهنگ، نه تنها بارِ سنگین خطا را از دوش روابط برمی‌دارد، بلکه جامعه‌ای مبتنی بر گذشت و همدلی را پایه‌ریزی می‌کند.
