در ادبیات فارسی، پر گفتن به معنای سخن گفتن بسیار و بی‌وقفه است، به‌ویژه زمانی که گفتار فاقد عمق و محتوا باشد. این اصطلاح معمولاً به توصیف افرادی اطلاق می‌شود که بدون توجه به موضوع، به طور مداوم و گاهی بی‌فایده صحبت می‌کنند.
این موضوع می‌تواند به عنوان یک ویژگی منفی در نظر گرفته شود، زیرا ممکن است به حواس‌پرتی یا خستگی شنوندگان منجر شود. در ادبیات، این مفهوم می‌تواند به نقد اجتماعی یا توصیف شخصیت‌هایی که به جای تفکر عمیق، به گفتار سطحی و بی‌معنا روی می‌آورند، اشاره کند.
به‌طور کلی، پر گفتن در ادبیات فارسی به نوعی از گفتار اشاره دارد که به جای ایجاد ارتباط معنادار، بیشتر به پر کردن فضا و زمان می‌پردازد.
