سنایی، شاعر بزرگ ایرانی، در آثار خود به بررسی عمیق مفاهیم انسانی و معنوی پرداخته است. او با استفاده از زبان شعر، تلاش کرده تا ابعاد مختلف وجود انسان و ارتباط او با عالم هستی را روشن کند. سنایی در اشعارش به مسائلی چون عشق، معرفت و حقیقت اشاره می‌کند و به دنبال یافتن راهی برای رسیدن به کمال و سعادت است. در آثارش، وی به زیبایی‌های طبیعت و جنبه‌های روحانی آن توجه می‌کند و این دو را به هم پیوند می‌دهد. او معتقد است که عشق الهی می‌تواند انسان را به درک عمیق‌تری از وجود و هستی برساند. از دیدگاه او، عشق نه تنها یک احساس بلکه یک مسیر برای رسیدن به حقیقت و شناخت خداوند است. به طور کلی، سنایی به عنوان یک شاعر، نه تنها به زیبایی شعر اهمیت می‌دهد، بلکه به عمق معناهای آن نیز توجه می‌کند. او در پی بیان تجربیات و احساسات انسانی است و با اشعارش، مخاطب را به تفکر در مورد زندگی و معنای آن دعوت می‌کند. در نهایت، آثار سنایی به ما یادآوری می‌کند که جستجوی حقیقت و عشق، اساسی‌ترین دغدغه‌های انسانی است که همچنان در زندگی‌های ما جاری است.
سنایی
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] سنایی غزنوی (ابوالمجد مجدود بن آدم) از شاعران بزرگ پارسی گو است که در عرفان صاحب نظر و در سرودن شعر فارسی استاد مسلم است.
وی در اواسط قرن پنجم هجری در سال ۴۷۳ ه.ق برابر با اواسط قرن یازدهم میلادی در غزنین متولد شد. در جوانی مداح سلاطین غزنوی بود. بعد از چندی اقامت در خراسان و ملاقات و گفت وگو با مشایخ تصوف و حکمت تغییر بزرگی در تفکر و اندیشه وی ایجاد شد و از همین زمان بود که قصاید معروف خود را در زمینه عرفان و مسائل حکمی به ایران زمین ارزانی داشت.
سبک و شیوه
سنایی ابتدا پیرو سبک فرخی و منوچهری بوده و در دیوان این دو بسیار نظر داشته و از ابیات ایشان تضمین کرده است، گاهی نیز به روش مسعود سعد قصیده می سراید، لکن در این قصاید و اشعار، چندان عظمت و منزلتی ندارد، بلکه عظمت انکارناپذیر او زمانی است که به عالم ظاهر پشت پا زده و از تقلید فکری دست کشیده است و خود به مدد خاطر روشن بین و فکر حقیقت یاب، آزادوار در پی تحقیق برآمده است؛ از این موقع به بعد دوره تفکر یا زندگانی حقیقی او آغاز می شود، افکارش به کلی عوض شده، سخنان او غور و عمق یافته و در عرفان و تصوف اشعار بسیار عمیقی می سراید. (فروزان فر، ۱۳۶۹، ص۲۵۶.)
وارد کردن عرفان و تصوف به شعر
سنایی غزنوی، نخستین شاعری است که عرفان و تصوف را به شعر درآورد و راهی تازه گشود. قبل از سنایی، قصیده، جولانگه مدح و منقبت و محور توصیف بوده است؛ اما سنایی مضامین ناب و زیبای عرفان و تصوف را وارد قصیده می کند و افقی تازه در مقابل دیدگان شاعران می گشاید، جلال الدین مولوی، خود را وام دار سنایی و عطار نیشابوری می داند. این نوآوری او، یک جهان بینی تازه ای به شاعران بخشید که در آثار عطار گسترده شد و در کلام مولانا به اوج خود رسید.
