این شهر مرکز استان قارص، در شمالشرقی ترکیه و در کنار رودخانۀ قارص واقع شده است. این شهر در فاصلۀ ۱۹۲ کیلومتری شمالشرقی ارزروم و در نزدیکی ویرانههای آنی، پایتخت تاریخی ارمنستان، قرار دارد. جمعیت آن بر اساس آمار سال ۱۹۹۰ میلادی، حدود ۷۸٬۵۰۰ نفر است. در ارتفاع ۱٬۷۵۰ متری از سطح دریا و در مجاورت کوه آرارات، بلندترین قلۀ ترکیه، موقعیت شده است. این منطقه دارای آبوهوای بسیار سرد، زمستانهای طولانی و پُربرف است و اقتصاد آن عمدتاً بر پایۀ کشاورزی و دامداری استوار میباشد. از مهمترین محصولات آن میتوان به پنیر، قالی، نمد و پارچههای ضخیم اشاره کرد. این شهر همچنین بهعنوان یکی از مراکز مهم گردشگری زمستانی و فرهنگی در منطقه شناخته میشود.
تنها ۴۸ کیلومتر با مرز ارمنستان فاصله دارد و بهدلیل موقعیت راهبردی خود، شاهد جنگهای متعدد و تغییر مالکیتهای پیاپی در طول تاریخ بوده و تا امروز نیز بهعنوان یک پایگاه نظامی مهم محسوب میشود. از بناهای تاریخی و دیدنی این شهر میتوان به کلیسای جامع ارمنی حواریون مقدس (متعلق به قرن پنجم هجری/یازدهم میلادی)، چندین بنای ساختهشده به سبک معماری روسی، پل سنگی بازالتی روی رودخانۀ آرپاچای (سال ۹۸۷ هجری/۱۵۷۹ میلادی) و یک کاخ دوطبقه از جنس سنگ بازالت در دامنۀ قلعۀ آن (همدوره با پل مذکور) اشاره کرد.
این منطقه از دوران نوسنگی مسکونی بوده و در طول تاریخ، تمدنها و حکومتهای گوناگونی از جمله اورارتوها، سکاها، اشکانیان، ساسانیان، رومیان، سلجوقیان، گرجیان، ترکمانان و عثمانیان بر آن فرمان راندهاند. این شهر در اوایل قرن چهارم هجری/دهم میلادی بهعنوان پایتخت ارمنستان انتخاب شد. پس از آن، سلجوقیان در اواسط قرن پنجم هجری/یازدهم میلادی و گرجیها در اوایل قرن هفتم هجری/سیزدهم میلادی آن را فتح کردند. در سال ۷۸۹ هجری/۱۳۸۶ میلادی، امیر تیمور باروها و استحکامات بهجایمانده از سلجوقیان را ویران کرد. عثمانیها در قرن دهم هجری/شانزدهم میلادی و به فرمان سلطان مراد سوم، شهر را بازسازی نمودند. در سال ۱۱۱۳ هجری/۱۶۰۴ میلادی، شاه عباس کبیر صفوی این شهر را تصرف کرد. سپس در سال ۱۲۴۶ هجری/۱۸۲۸ میلادی، نیروهای روسیه آن را تسخیر نمودند و کنگرۀ برلین در سال ۱۲۹۵ هجری/۱۸۷۸ میلادی، شهر و نواحی اطراف آن را به روسیه واگذار کرد؛ اگرچه بر اساس پیمانهای صلح بعدی، قارص به ترکیه بازگردانده شد. پس از پیمان برستلیتوفسک در سال ۱۳۳۷ هجری/۱۹۱۸ میلادی، این شهر دوباره به دولت عثمانی بازگردانده شد و نهایتاً پیمان مرزی ترکیه و شوروی در سال ۱۳۴۰ هجری/۱۹۲۱ میلادی در قارص به امضا رسید. این شهر که روزگاری با جمعیتی نزدیک به ۱۰۰٬۰۰۰ نفر، یکی از ایستگاههای مهم جادۀ ابریشم محسوب میشد، پس از حملۀ مغولها در سال ۶۳۷ هجری/۱۲۳۹ میلادی برای مدتی متروکه شد.