غنچه دل

بس غنچه دل را که کند چاک به هر سو آن گل که به نوروز جوانی چمنی شد

چون غنچه دل بشکفت از بوی نسیم وصل خار غم هجران را از دیده روان بر کن

ای سرو، پای بستة سرو روان تو وی غنچه دل شکستة کنج دهان تو

شمس الحق تبریزی با غنچه دل گوید چون باز شود چشمت بیننده شوی با ما

آنکه چون گل نیست خندان از نسیم حب او باد او را غنچه دل غرق خون چون آبله

پژمرده غنچه دل پر خون ز مهرگان بنمای رخ به تازگی که تویی نو بهار ما