عبارت عالم دیگر که در متون کهن با تلفظ لَمَگَ نیز ثبت شده است، ترکیبی وصفی و مرکب است که به معنای جهان دیگر یا عالم دگر به کار می‌رود. این اصطلاح در ادبیات فارسی و متون عرفانی برای اشاره به جهانی غیر از این جهان مادی و خاکی که ما در آن ساکن هستیم، استفاده می‌شود. کاربرد آن معمولاً برای توصیف سرای آخرت، جهان معنا یا عوالم روحانی و متافیزیکی است که پس از حیات دنیوی یا در ورای ادراک حسی انسان قرار دارد.
در فرهنگ‌های لغت تاریخی مانند ناظم‌الاطباء، این واژه معادل جز این جهان یا جهان پس از این تعریف شده است. این مفهوم، بار معنایی عمیقی در فلسفه، عرفان و ادبیات ایران دارد و اغلب در مقابل عالم دنیا یا عالم خاک قرار می‌گیرد تا بر فناپذیری دنیای مادی و جاودانگی عالم روحانی تأکید شود. شاعران و عارفان بزرگی همچون مولوی، حافظ و سعدی در اشعار خود با به‌کارگیری این اصطلاح، انسان را به اندیشیدن دربارهٔ زندگی اخروی و گذرایی دنیا فراخوانده‌اند.
بنابراین، عالم دیگر تنها یک اصطلاح جغرافیایی یا فیزیکی نیست، بلکه بیانگر مفهومی اعتقادی و فلسفی است که ریشه در باورهای دینی و عرفانی فرهنگ ایرانی‌اسلامی دارد. این واژه نمادی از گذر از مرزهای عالم محسوس و ورود به قلمرویی معنوی است که در آن، حقایق هستی به شکلی کامل‌تر و ابدی آشکار می‌گردد.