قصه قارون

قارون شخصیتی است که در قرآن کریم و متون یهودی - مسیحی (Korah) به او اشاره شده و به عنوان نمونه‌ای از غرور، ناسپاسی و سرپیچی از فرمان الهی شناخته می‌شود. در قرآن، قارون از قوم بنی‌اسرائیل و معاصر حضرت موسی (ع) بود و ثروت بسیار عظیمی داشت، به‌گونه‌ای که کلیدهای گنجینه‌هایش برای گروهی از مردان نیرومند سنگین بود. او با این ثروت، خود را برتر و مستقل از خدا می‌دانست و هنگام یادآوری قومش مبنی بر اینکه نعمات و دارایی‌ها از خداوند است، پاسخ داد که ثروتش حاصل دانش و استعداد خود است، نه هدیه الهی. این غرور و تکبر باعث شد که قارون به هشدارهای پرهیزکاران و مردم درباره شکرگزاری و استفاده درست از ثروت بی‌توجه باشد. سرانجام، خداوند زمین را شکافت و قارون همراه با تمام دارایی‌هایش در آن فرو رفت؛ مجازاتی که قرآن آن را به عنوان نمادی از عاقبت تکبر و اتکا به ثروت دنیوی بیان می‌کند. پیام اصلی این روایت، تأکید بر شکرگزاری، فروتنی و دوری از غرور است. در متون یهودی - مسیحی، شخصی با نام Korah وجود دارد که احتمالاً با قارون قرآن همتراز دانسته شده است. او از قبیله لاوی و بستگان موسی و هارون بود و به همراه ۲۵۰ نفر دیگر شورشی علیه رهبری موسی و هارون به راه انداخت. آنها استدلال می‌کردند که همه قوم مقدس‌اند و چرا موسی و هارون خود را برتر می‌دانند. در نهایت، خداوند با بلعیدن Korah و همراهانش توسط زمین و سوختن ۲۵۰ نفر دیگر با آتش الهی، شورش آنان را پایان داد. در این روایت، محور داستان، سرپیچی و شورش علیه رهبری منصوب الهی است و پیام اخلاقی آن هشدار به سرکشی و حسد نسبت به مقام‌های مشروع است.