شیوایی

شیوایی. [ شی ] ( حامص ) صفت و حالت و چگونگی شیوا.فصاحت. بلاغت. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به شیوا شود.

فصاحت، بلاغت.

صفت و حالت و چگونگی شیوا فصاحت و بلاغت

💡 سنت‌های ملی نقاشی دیواری که یکی از ارزشمندترین میراث هنر آذربایجانی به شما می‌رود، از جایگاه عمده‌ای در خلاقیت هنری اوستا قنبر قره‌باغی برخوردار بود. نقاش تصاویری از حیوانات و موجودات خیالی را بر روی تزئینات منشعب گل‌ها و گیاهان می‌کشید. این نقاشی‌ها ظرافت دیوار را از بین نمی‌برد، برعکس، جزئیات زبایی و شیوایی معماری آن را برجسته تر می‌کرد.

💡 طوطی طبعم دگر آغاز شیوایی کند مدح موعود امم، با این خوش آوائی کند

💡 آثار او بین سال‌های ۹۷۷ و ۹۹۴ ه‍.ق دیده شده که بیشتر به قلم کتابت و همگی در نهایت قدرت و شیوایی است. از باباشاه، که به «کتابت» بیش از «قطعه نویسی» گرایش داشت، چند قطعه در کتابخانه‌های ترکیه هست، و نسخه‌های متعددی از آثار ادبی فارسی را که به خطّ اوست در برخی از کتابخانه‌ها می‌توان یافت.

💡 فردوسی مفصل‌ترین روایت از داستان ایرج را ارائه می‌دهد که شیوایی و تصاویر خوش‌منظر بدیع آن جالب توجه است.