معنی زبان اطفال

لغت نامه دهخدا

زبان اطفال. [ زَ ن ِ اَ] ( ترکیب اضافی، اِ مرکب ) زبان مخصوصی که مادران بااطفال بدان سخن میگویند و اسم اشیاء را با تحریفی خاص ادا میکنند و یا نامی دیگر بر آن مینهند مانند:
اَخ = بد. تلخ، پاپا = پدر، پوفه = آش و هرچیز خوردنی، توتو = مرغ، قاقا = شیرینی.
|| زبان کودکانه. زبان کودکی. زبانی ساده و بچگانه که با کودکان گویند. رجوع به زبان کودکی شود.