معنی ریزه خوانی

لغت نامه دهخدا

ریزه خوانی. [ زَ / زِ خوا / خا ] ( حامص مرکب ) ادای سخن باریک و آهسته. زمزمه. ( از ناظم الاطباء ). || آواز پیچیده کشیدن از نغمات که آن را تحریر گویند و به هندی کهر خوانند. ( از غیاث اللغات ) ( از آنندراج ):
چنان به ریززبان بشکنم ترانه عشق
که عندلیب شود داغ ریزه خوانی من.سالک یزدی ( از آنندراج ).آمد بهار و هر خس و خار ارجمند شد
در باغ ریزه خوانی بلبل بلند شد.نادم گیلانی ( از آنندراج ). || لغزخوانی. ( یادداشت مؤلف ).
- ریزه خوانی کردن؛ بد گفتن. به نهانی عیب گرفتن. ( یادداشت مؤلف ).