دستغیب

دستِ غیب به عنوان یک ابزار تئاتری، به معنای وقوع یک رویداد غیرممکن یا بعید است که می‌تواند یک مشکل بزرگ را حل کند. این اصطلاح در تئاتر کلاسیک یونان و روم رواج یافت و به خدایانی اشاره دارد که با استفاده از ماشین‌آلاتی از آسمان بر روی صحنه ظاهر می‌شدند تا معضلات داستان را حل کنند؛ مسائلی که شخصیت‌های داستان قادر به حل آن‌ها نبودند. یکی از نمونه‌های برجسته این مفهوم در نمایشنامه «سیمبلین» اثر شکسپیر دیده می‌شود. باید توجه داشت که کاربرد خدایان برای حل مشکلات انسانی با دیگر روش‌های داستانی که ریشه در اسطوره‌ها دارند، تفاوت دارد. در حالی که نِمِسیس به تعادل سرنوشت‌های خوب و بد می‌پردازد، خدایان تقدیر تنها پیش‌بینی‌کننده رویدادها هستند و نمی‌توانند بر آن‌ها تأثیر بگذارند. در واقع، این مفهوم در تئاتر به نوعی از حل معماهای پیچیده بشری از طریق نیروهای ماورایی اشاره دارد که در نهایت به شکل‌گیری درام و کشمکش‌های انسانی کمک می‌کند.