خوش لهجه

خوش لهجه، واژه‌ای است که به زیبایی و شیرینی بیان سخنان فرد اشاره دارد. این صفت می‌تواند به نوعی نشان‌دهنده مهارت در زبان‌آوری و توانایی در انتقال احساسات و افکار به شیوه‌ای دلنشین باشد. افرادی که دارای لهجه خوش هستند، معمولاً توانایی دارند تا با لحن و تن صدای خود، مخاطب را جذب کرده و ارتباط بهتری برقرار کنند. این ویژگی نه‌تنها در گفتار روزمره، بلکه در هنرهایی چون شعر و ادبیات نیز اهمیت زیادی دارد. خوش لهجه بودن می‌تواند به ایجاد حس نزدیکی و صمیمیت در گفتگوها کمک کند و افراد را به یکدیگر نزدیک‌تر سازد. همچنین، این صفت می‌تواند در موقعیت‌های اجتماعی و حرفه‌ای تأثیرگذار باشد و به فرد کمک کند تا در جمع‌های مختلف به خوبی مورد توجه قرار گیرد. در نهایت، خوش لهجه بودن نه‌تنها به مهارت‌های زبانی فرد بستگی دارد، بلکه به شخصیت و شیوه تعامل او با دیگران نیز مرتبط است.

لغت نامه دهخدا

خوش لهجه. [ خوَش ْ / خُش ْ ل َ ج َ / ج ِ ] ( ص مرکب ) خوش زبان. آنکه سخن وی آشکارا بود و در هم نباشد. آنکه سخنش بواسطه اداءخوب شیرین و مطبوع است. ( ناظم الاطباء )

فرهنگ عمید

دارای لهجۀ زیبا.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - کسی که طرز بیانش دلپسند باشد. ۲ - آنکه سخنش مطبوع باشد خوش زبان.

جملاتی از کلمه خوش لهجه

مطرب خوش لهجه به آن در نواست گنبد فیروزه ازان پر صداست
طوطئی خوش لهجه ی فرخ لقا طوطئی شیربن زبان و جان فزا
ای مطرب خوش لهجه شیرین دم عارف یاری ده و برگو که چنین یار که دارد
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم