راه‌پیمایی به‌عنوان یک اسم مصدر مرکب، به مفهوم کلی عمل پیمودن مسیر و طی طریق اشاره دارد. این واژه در ادبیات فارسی با عباراتی همچون راه‌پیمودی، راهنوردی و راهروی هم‌معناست و بر فرآیند حرکت در یک مسیر مشخص، اعم از کوهستان‌ها، جاده‌ها یا راه‌های دیگر دلالت می‌کند. این اصطلاح گاه در متون کهن و جدید به‌کار رفته و بیانگر سفری است که با گذر از مراحل مختلف به انجام می‌رسد.
در مفهوم خاص‌تر، راه‌پیمایی به معنای حرکت پیاده در یک مسیر مشخص، بدون استفاده از وسایل نقلیه است. این شکل از حرکت، که از دیرباز به‌عنوان روشی برای سفر یا ورزش مورد توجه بوده، امروزه در قالب فعالیت‌های گروهی، مسابقات ورزشی و برنامه‌های تفریحی نیز تداول یافته است. این عمل علاوه بر ابعاد جسمانی، گاه بار معنوی و فرهنگی نیز به خود گرفته و در آیین‌های مختلف نمود یافته است.
در عصر حاضر، راه‌پیمایی به‌عنوان یکی از شیوه‌های بیان اجتماعی و سیاسی نیز شناخته می‌شود. تجمعات سازمان‌یافته در قالب حرکت دسته‌جمعی در مسیرهای معین، نمونه‌ای از این کاربرد است که در آن افراد با هدفی مشترک به صورت پیاده در حرکت هستند. این شکل از راه‌پیمایی، علاوه بر ابعاد نمادین، واجد کارکردهای اجتماعی و گاه اعتراضی بوده و در بستر جامعه‌ی مدرن معنا می‌یابد.