لغت نامه دهخدا
- در تاب رفتن؛ به خود پیچیدن از درد:
در تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد
آن طشت را ز خون جگر باغ لاله کرد
خونی که خورد در همه عمر از گلو بریخت
خود را تهی ز خون دل چندساله کرد.؟
تاب رفتن
- در تاب رفتن؛ به خود پیچیدن از درد:
در تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد
آن طشت را ز خون جگر باغ لاله کرد
خونی که خورد در همه عمر از گلو بریخت
خود را تهی ز خون دل چندساله کرد.؟
فرهنگ فارسی
جمله سازی با تاب رفتن
نمیدانم چسان در ره فتادم که رفت از تاب رفتن هم زیادم
ز تاب رفتن محمل مقیم هامون را نه پای آن که ز دنبال کاروان بدود