تداعی

در روان‌شناسی به ارتباطات روانی میان مفاهیم، رویدادها یا حالات ذهنی اشاره دارد که معمولاً از تجربیات خاص نشأت می‌گیرند. این مفهوم در چندین مکتب فکری روان‌شناسی، از جمله رفتارگرایی، تداعی‌گرایی روانکاوی، روان‌شناسی اجتماعی و ساختارگرایی مورد بررسی قرار می‌گیرد. ریشه‌های این ایده به افلاطون و ارسطو برمی‌گردد، به‌ویژه توجه آن‌ها به پدیده جانشینی خاطرات. همچنین فیلسوفانی چون جان لاک، دیوید هیوم، دیوید هارتلی و جیمز میل نیز به این مفهوم پرداخته‌اند. در روان‌شناسی مدرن، جایگاه آن در زمینه‌هایی مانند حافظه، یادگیری و مطالعه مسیرهای عصبی دوباره مورد توجه قرار گرفته است. مدعی بودن دو نفر نسبت به یک موضوع را تداعی می‌نامند. این اصطلاح در مباحث قضائی مورد بحث قرار گرفته است. در دعاوی، گاهی یکی از طرفین ادعایی دارد و طرف مقابل آن را انکار می‌کند بدون اینکه خود ادعایی مطرح کند. این وضعیت در اکثر دعاوی رایج است. اما در برخی موارد، هر دو طرف مدعی هستند؛ به عنوان مثال، اگر شخصی بخشی از خانه‌اش را به دیگری اجاره دهد. پیش از اینکه مستأجر در خانه سکونت کند، بین آن دو در مورد تعیین بخش اجاره‌ای اختلافی به وجود می‌آید. موجر ادعا می‌کند که بخش غربی را اجاره داده، در حالی که مستأجر مدعی است که قسمت شرقی خانه مورد اجاره است. در این حالت، هر یک از طرفین مدعی اجاره بخشی از خانه و منکر اجاره بخش دیگر هستند. در اینجا، دو طرف دعوا متداعیان و دعوای آن‌ها تداعی نامیده می‌شود.