تبار

تبار.[ ت َ ] ( اِ ) دودمان و خویشاوندان را گویند. ( فرهنگ جهانگیری ). دودمان و خویشاوندان و قرابتان را گویند.( برهان ). خاندان و اولاد. ( غیاث اللغات ). اولاد و طایفه و آل. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). خاندان و دودمان. ( شرفنامه منیری ). دودمان و خویشاوندان. ( فرهنگ رشیدی ). نسل و دودمان. لفظ مذکور مجازاً در خویشاوندان و اقربا استعمال میشود. ( فرهنگ نظام ). آل و دودمان و خویشاوندان و طایفه و اهل. ( ناظم الاطباء ): 
دور ماند از سرای خویش و تبار
نسری ساخت بر سر کهسار.رودکی.چهل خواهرستش چو خرم بهار
پسر خود جز این نیست اندر تبار.فردوسی.نکوهش مخواه از جهان سر بسر
نبود از تبارت کسی تاجور.فردوسی.ز من ایمنی، ترس بر دل مدار
نیازارد از من کسی زان تبار.فردوسی.به پسند دل خویش او را درخواست زنی 
ز تباری که ستوده است به اصل وبگهر.فرخی.ستوده پدر خویش و شمع گوهر خویش 
بلندنام و سرافراز در میان تبار.فرخی.توران بدان پسر دهی ایران بدین پسر
مشرق بدین قبیله و مغرب بدان تبار.منوچهری.امروز خلق را همه فخر از تبار اوست 
وین روزگار خوش همه از روزگار اوست.منوچهری.غم عیال نبود و غم تبار نبود
دلم برامش آکنده بود چون جبغوت.طیان.نامه ها رسیده بود به غزنین که از تبار مرداویز وشمگیرکس نمانده است نرینه که ملک بدو توان داد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 35 ).
من شرف و فخر آل خویش و تبارم 
گر دگری را شرف به آل و تبار است.ناصرخسرو.و امروز بمن همی کند فخر
هم اهل زمین و هم تبارم.ناصرخسرو.تبار و آل من شد خوار زی من 
ز بهر بهترین آل و تباری.ناصرخسرو.چرا ز دولت عالی تو بپیچم روی 
که بنده زاده این دولتم به هفت تبار.مسعودسعد.تبار خود را آتش پرستی آموزد
بدان رسوم کز اجداد دید و ازآبا.سوزنی.فرزند سعد دولت فرزند سعدملک 
چون جد و چون پدر شرف دوده و تبار.سوزنی.من کار بدین جا رسانیدم که این طاغی را از آل و تبارش جدا ساختم. ( کتاب النقض ص 417 ). ابن عم من و منعم من با من و تبار من آن کرد که پدرانش با پدران من کردند. ( کتاب النقض ص 418 ).