خرما

خرما. [ خ ُ ] ( اِ ) میوه درخت خرمابن. ( ناظم الاطباء ). تمر. تَمْرة. ( دهار ). نَخل. ( یادداشت بخط مؤلف )

خُرما (date)
درخت خرما یا نخل، از جنس Phoenix، تیرۀ Palmaceae. گیاهی دوپایه با میوه هایی قهوه ای و تا حدودی استوانه ای است. میوه ها به صورت خوشه هایی به وزن نُه تا یازده کیلوگرم روی درخت ماده پدید می آیند. در خاورمیانه، خرما منبع غذایی مهم و سرشار از قند است. خرما را برای صدور خشک می کنند. از درخت خرما چوپ و الیاف لازم برای تولید سبد، طناب، و نیز مواد غذایی دامی به دست می آید. مهم ترین گونۀ خرما، با نام علمی P. dactylifera، بومی شمال افریقا، جنوب غربی آسیا، و بخشی از هند است. ارتفاع این درخت به ۲۵ متر می رسد و هر خوشه نزدیک هزار میوه دارد. از شیرۀ خرما الکل می گیرند. اکنون فرم های اصلاح شدۀ فراوانی از این گیاه در ایران می روید. به این درخت از قدیم الایام توجه می شده است، به قسمی که مشخصات آن در دیوارۀ قبور مصریان قدیم شرح داده شده است. مردم بابل از خصوصیاتش مطلع بودند و از میوه اش نوعی شراب مخصوص و سرکه تهیه می کردند. طریقه آمیزش گل های خرما، که هر کدام از جنس های نر و ماده اند و بر روی یک پایه قرار دارند، از قبل از میلاد مسیح بین مردم شناخته بوده است.