استان بوشهر یکی از استان‌های جنوبی ایران و هفدهمین استان بزرگ کشور از نظر مساحت است که در حاشیه خلیج فارس واقع شده است. مرکز این استان، بندر بوشهر است و شامل ۱۰ شهرستان، ۲۶ بخش، ۲۹ دهستان، ۴۰ شهر و حدود ۹۱۰ آبادی میباشد. همچنین، دارای ۲۲ جزیره و شبه‌جزیره است و به دو بخش جلگه‌ای و کوهستانی تقسیم میشود که پوشش گیاهی آن ضعیف است. جانوران این استان به دو دسته خشکی‌زی و دریازی تقسیم می‌شوند. آب‌وهوای آن گرم و خشک است، اما در نوار ساحلی به دلیل نزدیکی به خلیج فارس، گرم و مرطوب میباشد. افزایش رطوبت هوا باعث بروز پدیده شرجی در این منطقه شده است و در برخی نواحی، بارش برف نیز گاهی مشاهده میشود. وجود معابد و کاخ‌های سلسله‌های بزرگ و مشهور گذشته در نقاط مختلف این استان، نشان‌دهنده تاریخ کهن آن، از جمله تمدن‌های عیلامی و بین‌النهرین است. معبد ریشهر در نزدیکی بندر بوشهر و کاخ بردک سیاه بین درودگاه و آب‌پخش، نمونه‌هایی از این آثار باستانی هستند. علاوه بر این، مردم استان بوشهر به عنوان نماد مبارزه با استعمار شناخته می‌شوند و روز ۱۲ شهریور، سالروز کشته شدن رئیس‌علی دلواری، به عنوان یادبود این مبارزه گرامی داشته میشود.
بوشهر
لغت نامه دهخدا
بوشهر. [ ش ِ ] ( اِخ ) شهرستان بوشهر یکی از شهرستان های هشتگانه استان هفتم است که از جنوب و باختر به خلیج فارس و از خاور به شهرستان لار و فیروزآباد و از شمال خاوری به شهرستان کازرون محدود میشود. ارتفاعات معروف این ناحیه عبارتند از: قله کلات بوریال در ناحیه جنوبی تنگستان ( به ارتفاع 830 متر )، قله دررنگ درناحیه کنگان کو، کجور ( به ارتفاع 1603 متر )، کوه بزیر در خاور برازجان ( به ارتفاع 1420 متر ) و کوه کنیگان در همان ناحیه ( به ارتفاع 2600 متر ) و کوه سیاه در صحرای دشت پسنگ ( به ارتفاع 1500 متر ). از رودخانه های مهم این شهرستان میتوان رود مند، رود حله، رود شور و رود اهرم را نام برد. این شهرستان از هفت بخش: بخش مرکزی، برازجان، اهرم، خورموج، کنگان، دیلم، گناوه تشکیل یافته و کلاً دارای 633 قریه و قصبه و 221000تن سکنه میباشد. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7 ).
بوشهر. [ ش ِ ] ( اِخ ) شهر بوشهر. مرکز شهرستان بوشهر است که در انتهای شمال باختری شبه جزیره بوشهر واقع شده است. محل اولیه شهر مزبور در 12کیلومتری محل فعلی و نام آن ری شهر بوده که در زمان نادرشاه از لحاظ مناسب بودن محل برای بندرگاه و ساختمان شهر، محل فعلی انتخاب گردیده و در زمان کریم خان زند توسعه یافته است. قبل از احداث بندر شاپور و کشیده شدن خطآهن سرتاسری، این بندر از لحاظ نظامی و اقتصادی دردرجه اول اهمیت بوده و حالیه بصورت بندر درجه دوم درآمده است. فاصله این شهر تا شیراز 295 و تا بندرلنگه در حدود 600 کیلومتر است. عمق دریا در اطراف این بندر، کم میباشد و بهمین علت کشتی های بزرگ جنگی وتجارتی، قادر به پهلو گرفتن در بندرگاه شهر نیستند و ناگزیرند بفاصله 6 الی 8 کیلومتری بندرگاه لنگر بیندازند. آب مشروب شهر از باران و یک رشته قنات که بوسیله لوله وارد شهر میشود، تأمین میگردد. سکنه شهر 30542 تن است. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7 ).