خیزران

خیزران. [ خ َ زُ / زَ ] ( ع اِ ) ریشه های دراز در زمین از درخت هندی و نی. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ). || نوعی از چوب و نی باشد که بخم شدن نشکند و از آن تازیانه سازند. ( برهان قاطع ). نوعی از نی هندی که بخم شدن نشکند و از آن تازیانه سازند. ( ناظم الاطباء ). درخت بید که بهندی بینت گویند. ( غیاث اللغة ). درخت خیزران از گندمیان و صنعتی از دسته ای غلات است که دارای ساقه های نازک و بلند و محکم می باشد. ( از گیاه شناسی گل گلاب ص 296 ). چوب مورد. چوب آس. بامبو. درختی است ریشه دار که از ریشه آن حصیر و جز آن بافند و از چوب آن عصا و جز آن سازند.

بامبو، نی هندی، نی مغزداروخوش رنگ، ساقه بلند
( اسم ) ۱ - قسمی نی مغزدار از تیر. گندمیان جزو دست. غلات صنعتی دارای ساقه های راست و محکم و بلند و خوشرنگ. ارتفاعش به ۲٠ متر میرسد. برگهایش دراز و شبیه ببرگ خرماست. از شاخه های آن عصاو چوبدستی سازند و از برگ و پوست آن ریسمان و فرش بافند. ۲ - شخص دراز و لاغر.
مکانی است بنزدیکی رصافه بغداد

خیزَران (bamboo)
گروه بزرگی از گیاهان گندمی عظیم الجثه، متعلق به جنس Bambusa، تیرۀ گندمیان. عمدتاً در نواحی حاره ای و نیمه حاره ای یافت می شوند. ارتفاع بعضی از گونه های آن به ۳۶ متر می رسد. ساقۀ این گیاهان بندبند و توخالی است و در ساخت مبلمان و دیگر وسایل چوبی منزل، خانه، و قایق به کار می رود. شاخههای جوان گیاه خوراکی است و از ساقۀ آن کاغذ می سازند. خیزران قبل از مرگ فقط یک بار گل و بذر می دهد. این گیاه گاه ۱۲۰ سال عمر می کند.