حافظی نسبت‌ی اصیل فارسی است که به حافظ منسوب می‌شود. این واژه به‌عنوان یک صفت نسبی به افرادی اطلاق می‌گردد که یا از نوادگان حافظ شیرازی هستند و یا به دلایلی، پیوندی با این خاندان دارند. در طول تاریخ، بسیاری از شخصیت‌های برجسته و ادیبان نام‌آور با این نسبت شناخته شده‌اند.
در متون کهن فارسی، از جمله تاریخ بیهقی، به افرادی با این نسب اشاره شده است. برای نمونه، در صفحه‌ی ۹۹ این اثر، چنین آمده است: و کار دولت ناصری یمینی حافظی معینی که امروز ظاهر است. این عبارت گواه آن است که این نسبت حتی در دربارها و میان کارگزاران حکومتی نیز رواج داشته و حاکی از جایگاه اجتماعی و فرهنگی والای خاندان‌های منسوب به حافظ است.
بنابراین، واژه‌ی حافظی تنها یک نام خانوادگی نیست، بلکه نشان‌دهنده‌ی پیوندی عمیق با میراث فرهنگی و ادبی ایران، به‌ویژه با جهانِ شعر و عرفان حافظ شیرازی است. حفظ و کاربرد دقیق این واژه، با رعایت کامل املای فارسی و نیم‌فاصله، در متون رسمی و علمی، به غنای زبان و احترام به پیشینه‌ی تاریخی آن کمک شایانی می‌کند.
