تن

تن. [ ت َ ] ( اِ ) بدن. ( برهان ) ( فرهنگ فارسی معین ) ( انجمن آرا ). جثه و اندام. ( آنندراج ). بدن و توش و جسد و اندام و قد و قامت. ( ناظم الاطباء ). اوستا، تنو ( جسم، بدن ). پهلوی، تن. هندی باستان، تنو. افغانی، تن. شغنی، تنا. گیلکی ویرنی و نطنزی،تان. سمنانی، تون. سنگسری و لاسگردی، تان. سرخه ای، تن. شهمیرزادی، تن. اشکاشمی و وخی، تانه. یودغا، تُنُه. ( حاشیه برهان چ معین )... لطیف، نازپرور، سیمین، آزاده، لاغر، زار، فرسوده، افسرده، خاکی، خوابناک از صفات و حصار، حریر،خار، رشته از تشبیهات اوست. ( آنندراج ): 
چون جامه اشن به تن اندر کند کسی 
خواهد ز کردگار به حاجت مراد خویش 
گر هست باشگونه مرا جامه ای بزرگ 
بنهاده ام دعای ترا بنده وار پیش.رودکی.کرا بخت و شمشیر و دینار باشد
و بالا وتن تهم و نسبت کیانی.دقیقی.دریغ من که مرا مرگ و زندگانی تلخ 
که دل تبست و تباه است و تن تباه و تبست.آغاجی.می تند گرد سرای و در تو غنده کنون 
باز فرداش ببین بر تن تو تارتنان.کسائی.تنی درست و هم قوت بادروزه فرا [ کذا ]
که به ز منت و بیغاره کوثر و تسنیم.کسائی ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).گفت سالار قوی باید به پروان اندرون 
زانکه در کشور بود لشکر تن و سالار سر.میزبانی بخاری.گنده و بی قیمت و دون و حقیر
ریش همه گوه و تنش پرکلخج.عماره ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).گنده و قلتبان و دون و پلید
ریش خردم و جمله تنش کلخج.عماره ( ایضاً ).تو نزد همه کس چو ماکیانی 
اکنون تن خود را خروس کردی.عماره ( ایضاً ).وزین لشکر من فزون از شمار
بریده سران و تن افکنده خوار.فردوسی.تن بی سران و سر بی تنان 
سواران چو پیلان و کف افکنان.فردوسی.وز انسوی رستم چو شیر ژیان 
بپوشید تن را به ببر بیان.فردوسی.تنش زشت و بینی کژ و روی زرد
بداندیش و کوتاه و دل پر ز درد.فردوسی.فکند آن تن شاهزاده به خاک 
به چنگال کردش جگرگاه چاک.فردوسی.سوزن زرین شده ست و سوزن سیمین

تَن 
تُن 
ساختار مادی و شکل ظاهری جانوران به‌ویژه انسان؛ بدن؛ مقابل جان.
مقیاس وزن برابر ۱۰۰۰ کیلوگرم.
(صوت): درجه بلندی و کوتاهی صدا و آوازها، صدا، صوت، فون، پرده (فره).
بدن، پیکر، جسم.
نفر، شخص
گوشت ماهی که به صورت فشرده کنسرو شود.
نوعی ماهی.