خورش

 به مجموعه‌ای از غذاها اطلاق می‌شود که شامل ترکیبی آبکی از سبزیجات سرخ‌شده یا حبوبات پخته است و معمولاً با گوشت پخته و مقداری آب سرو می‌شود. این واژه از ریشه فعل خوردن نشأت گرفته است. در ایران باستان، نان به عنوان غذای اصلی مردم شناخته می‌شد و برای قابل خوردن کردن آن، معمولاً چیزی به آن اضافه می‌کردند که به آن نان خورش می‌گفتند. به عنوان مثال، سعدی در اشعارش می‌گوید: یکی نان خورش جز پیازی نداشت. به تدریج، این مفهوم از نان جدا شد و امروزه معمولاً آن ها با برنج مصرف می‌شوند. در آشپزی ایرانی، نقش مهمی دارند و معمولاً همراه با نان یا برنج ساده، که می‌تواند به صورت پلو یا کته تهیه شود، سرو می‌شوند. این ها معمولاً ترکیبی از گوشت، سبزیجات تازه یا خشک و حبوباتی مانند عدس و لوبیا هستند. ایرانیان چلو را در وعده‌های روزانه، مهمانی‌ها و مراسم رسمی مصرف می‌کنند. از جمله انواع ایرانی آن می‌توان به فسنجان، قرمه سبزی، قیمه، قیمه بادمجان، کرفس، آلو اسفناج، خورش هویج، کنگر، بامیه، خلال بادام، آلوبخارا، به، ریحان، گل‌کلم با سیر، باقالی، آلو، سیرقلیه گیلانی، میرزا قاسمی گیلانی، گوشت چرخ‌کرده با لوبیا قرمز، کَوَر و انواع خورش مرغ، مانند مرغ ترش و مسمای مرغ اشاره کرد.