زمین

زمین. [ زَ ] ( اِ ) ترجمه ارض، در زمی گذشت. ( آنندراج ). بمعنی معروف است و این مرکب است به لفظ «زم » که بمعنی سردی است و «یا نون » نسبت، چنانکه در سیمین و زرین. چون جوهر ارض سرد است، لهذا به این اسم مسمی گردید. گاهی نون حذف کرده زمی هم گویند. ( غیاث ). ارض و تراب و خاک و سطح کره خاکی. ( ناظم الاطباء ). خاک. ( فرهنگ فارسی معین ). مخفف آن زمی، پهلوی «زمیک »، اوستا «زم »... و زمین از همین زم است با پسوند «ین »و زمیک پهلوی نیز از همان ریشه است با پسوند «یک »، هندی باستان «جمه » ( روی زمین )، افغانی «جمکه » ( زمین )، استی «زخ » و «زنخه »، سریکلی «زمس »، شغنی «زمچ »، بلوچی «زمیک » ( مزارع،بذرها )، گیلکی، فریزندی، یرنی و نطنزی... سمنانی، سنگسری... لاسگردی و شهمیرزادی «زمین »، سرخه یی «زم » خاک، ارض، تراب. ( از حاشیه برهان چ معین ). زمی ارض.غبرا. خاک. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا )

[ویکی فقه] زمین جایی است که همه موجودات زنده روی آن زندگی می کنند.
زمین معنای روشن و معروفی دارد؛ جایی که انسانها و جانوران بر روی آن زندگی می کنند. در فقه، زمین گاه بر آنچه از اجزای آن به شمار می رود، از قبیل خاک، سنگ و ریگ اطلاق می شود، مانند تیمم یا سجده بر زمین و گاه بر مکان و مساحتی مشخص از آن با اضافه، مانند زمین صلح یا زمین خراج، یا با توصیف، مانند زمین شوره زار یا زمین سفت. گاهی نیز زمین گفته می شود و مراد از آن سومین سیاره از سیارات منظومه شمسی است. این اطلاق تنها در پاره ای مسائل مستحدثه از قبیل سفر به دیگر سیارات، همچون کره ماه و چگونگی نماز گزاردن در آنها کاربرد دارد که خارج از حوزه این مقاله است؛ زیرا احکام جدید به لحاظ اطلاق سوم، احکام زمین به شمار نمی روند. چنان که مراد از أرض الإسلام یا أرض المسلمین، سرزمین و کشور اسلامی و مراد از أرض الکفر و أرض الحرب، سرزمین و کشور غیر اسلامی است و مسائل مربوط به آنها ذیل عنوان «دار الإسلام» و «دار الحرب» آمده است.
کاربرد زمین در فقه
از عنوان یاد شده در ابوابی نظیر طهارت، صلات، خمس، جهاد،شرکت، مزارعه، اجاره، احیاء موات و ارث سخن گفته اند.
[ویکی اهل البیت] زمین را به عربی ارض گویند یکی از کرات منظومه شمسی که مدار گردش آن به دور خورشید پس از عطارد و زهره می باشد.
زمین محل زندگی انسانها و حیوانات دیگر و رستنیهای گوناگون می باشد. در هر 24 ساعت یکبار به دور خود و در هر سال یکبار به دور خورشید می چرخد اولی را حرکت وضعی و دوّمی را حرکت انتقالی گویند.
زمین در قرآن 461 بار آمده و همه به صورت مفرد به خلاف آسمان که اکثراً صورت جمع ذکر شده جز در آیه 12 سوره طلاق، الله الذی خلق سبع سماوات و من الارض مثلهن؛ خداوند است که هفت آسمان را بیافرید و از زمین مانند آنها.
مفسرین گویند بیشتر به نظر می رسد که مراد از « مثلهن » شمار زمین است که هفت باشد و محتمل است که مراد مانند آسمان در کیفیت خلقت بود.
و طبق حدیث حضرت رضا (ع) هفت زمین عبارتند از زمینی که ما بر آن زندگی می کنیم و شش آسمان، زیرا هر آنچه به زیر گسترده باشد و سقفی بر آن باشد زمین است که به عربی ارض گویند.
اینک برخی آیات و روایات مربوط به زمین :
الذی جعل لکم الارض فراشا؛ خداوند زمین را به زیر شما بگسترد.
او لم یر الذین کفروا انّ السماوات و الارض کانتا رتقاً ففتقناهما و جعلنا من الماء کلّ شیء حی افلا یؤمنون * و جعلنا فیها فجاجاً سبلاً لعلّهم یهتدون؛ مگر کافران ندیده اند که آسمان و زمین ـ از بارش و رویش ـ بسته بودند و ما آن دو را گشودیم و هر موجود زنده را به آب زنده داشتیم ؟! چرا ایمان نیاورند ؟ و در روی زمین کوههای استوار قرار دادیم تا خلق را از اضطراب نگهدارند و نیز راهها در کوهها و جاده ها در زمین برای راهیابی مردم مقرر کردیم.