نسبت

نسبت. [ ن ِ ب َ ] ( ع اِمص، اِ ) قرابت به رحم و پیوستگی به نکاح، اول نسبت نسبی است و دوم سببی. ( فرهنگ نظام ). خویشی. ( نفایس الفنون ). قرابت. خویشاوندی. انتساب. مناسبت. ( ناظم الاطباء ). نسبة

[ویکی فقه] نسبت، به معنای ربط دهنده محمول به موضوع است.
نسبت از اجزای قضیه است. قضیه علاوه بر موضوع و محمول که دو طرف قضیه است، احتیاج به لفظ دیگری دارد که نشان دهنده نفی یا اثبات نسبت حکمیه باشد؛ یعنی بر نسبت حکمیه دلالت کند، و محمول را به موضوع پیوند زند یا از آن جدا سازد. آن لفظ را در اصطلاح منطق دانان حرف ربط یا ادات ربط می گویند، اما رابطه حقیقی در واقع همان نسبت حکمیه است؛ یعنی وصف واقع شدنِ محمول برای موضوع و تعلق به موضوع. مثلا برای حکم به این که «زمین کروی است» ابتدا باید زمین و کروی و بودن کرویت برای زمین (تصور کروی بودن زمین) در ذهن تصور شود، و همین تصور اخیر تصور نسبت حکمیه است، و پس از این که ذهن دلایل کافی برای کرویت زمین حاصل کرد، بر آن نسبت صحه می گذارد. بنابر این، نسبت عبارت است از آنچه محکوم علیه را به محکوم به (موضوع و محمول) ربط می دهد. 
مستندات مقاله
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است: • گرامی، محمدعلی، منطق مقارن.• خوانساری، محمد، منطق صوری.• سبحانی تبریزی، جعفر، تقریر بحث امام خمینی، تهذیب الاصول.• قطب الدین رازی، محمد بن محمد، تحریر القواعد المنطقیه فی شرح رسالة الشمسیه.