شنا

شنا. [ ش ِ ] ( اِ ) شناوری و آب ورزی باشد. ( برهان ). حرکت انسان یا جانور بر روی آب بوسیله تحرک بازوان و پاها. سباحت. ( فرهنگ فارسی معین ). دست و بغل در تداول شوشتر. شناوری و دست وپا زدن در آب و با لفظ کردن مستعمل و بمعنی شناور وشناگر مجاز است. ( آنندراج ). شناه. شناب. یعنی شناوری و بر این قیاس شناگر و شنابر و شناور: 
گرد گرداب مگرد ارت نیاموخت شنا 
که شوی غرقه چو ناگاهی ناغوش خوری.لبیبی.همه الغریق الغریق است بانگم 
که من غرقه ام در شنا میگریزم.خاقانی.رجوع به شناب، شناو، شناه و شنوشود. || قسمی از اعمال ورزش در گود. ( یادداشت مؤلف ). برسم پهلوانان باستانی شنا رفتن در زورخانه. هر دو دست را بر زمین یا بر تخته شنا تکیه دادن و پاها را به عقب کشیدن و بدن را بر دو دست فرودآوردن و بربردن است بی اصطکاک با زمین تا بازوان نیروگیرد. نام ورزشی است که هندیان آن را دند گویند و آن را شنو نیز نامند. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ): 
بیم طوفان بلا در خشکیم بیش از تری 
همچو کشتی گیر از آن مشق شنا دارم به خاک.اشرف.و رجوع به شنو شود.
- تخته شنا؛ تخته ای به طول تقریباً یک متر و به عرض ده سانتی متر با دو پایه بسیار کوتاه که بر زمین نهند و زورخانه کاران دستها را بر آن تکیه دهند و پاها را از عقب کشیده دارند و بدن را بی آنکه با زمین اصطکاک یابد بر دو بازو فرودآرند و باز بالا برند تا عضلات بازو نیرو گیرد.
- شنا رفتن؛ در زورخانه و آن غیر شنا کردن بمعنی سباحت است. ( یادداشت مؤلف ).
شنا. [ ] ( اِ ) کراث جبلی است که به یونانی فراسیون نامند. ( فهرست مخزن الادویه ).
شنا. [ ش ِن ْ نا ] ( اِخ ) ناحیه ای است از اعمال اهواز. || ناحیه ای است از اعمال قسمت فرویین دجله بصره. ( از معجم البلدان ).