گلابی

گلابی.[ گ ُ ] ( اِ مرکب ) قسمی از امرود و اقسام آن بسیار است. بلخی، نطنزی [ نظیر ]، عباسی و امیری. ( آنندراج ). امرود. ( غیاث ). از جمله میوه هایی که دانه های آن لعاب بسیار دارد. ( گیاه شناسی گل گلاب ص 227 ). سفرجل. شاه میوه

گُلابی ( نام علمی: Pyrus ) ( فارسی شرقی: ناک و کان و کاین که در گذشته به آن اَمرود و کرپول و اَرمود نیز گفته می شد ) درختی است گل دار از رده دولپه ای ها، از خانواده گلسرخیان و از زیر خانواده بادامی واران است. 
در این جنس حدود ۸۰۰ گونه وجود دارد[ نیازمند منبع] که بعضی از گونه های معروف شامل communis, persica, pyrifolia, syriaca و ussuriensis وجود دارد. گلابی معمولی یا گلابی عماد از گونه communis می باشد که میوه های آبدار با دانه های سنگی دارد و اغلب شکل کشیده دارد. 
اما انواع دیگری از گلابی وجود دارند که به گلابی آسیایی معروف است که شکل آن ها شبیه سیب است. در منابع آلمانی منشأ گلابی را در کوه های البرز ذکر کرده اند. انواع مختلف گونه وحشی آن در جنگل های گیلان و مازندران وجود دارد که در زبان گیلکی و تالشی به خوج و خج و سنگ خوج و در زبان مازندرانی به تلکا و سِتِکا معروف اند. 
گلابی درختی برگ ریز می باشد که در شرایط آب وهوایی مناطق سرد جهان، جایی که زمستان های سرد باعث برطرف شدن نیاز سرمایی زمستان آن می شود قابل پرورش و کشت است. میوهٔ این گیاه از لحاظ گیاه شناسی پوم است و جزء میوه های کاذب به شمار می آید. میوه گلابی معمولی عمر انباری کوتاهی دارد به همین دلیل باید قبل از رسیدن کامل برداشت شود تا بتوان به راحتی به بازار رساند. 
گلابی اروپایی که در شمال ایران می روید، میوه ای است سخت با طعم متمایل به ترشی و شیرینی است. 
گلابی میوه ای زنگوله ای شکل است که در محدوده رنگ های سبز، زرد، قهوه ای، قرمز یا ترکیبی از این رنگ ها وجود دارد. این میوهٔ سرشار از پتاسیم، ویتامین ها و مواد معدنی می باشد. بیش از ۳۰۰۰ نوع گلابی در جهان وجود دارد و به صورت پخته، کمپوت شده یا خام مصرف می شود که اصطلاحاً به آن شیرگلاب یا گلاب خام گفته می شود.