کنسولگری دفتر نمایندگی دیپلماتیک یک کشور در خاک کشور دیگر محسوب می‌شود. معمولاً دفتر اصلی که در پایتخت کشور میزبان مستقر است، سفارت نامیده می‌شود و دفاتر واقع در سایر شهرها، کنسولگری خوانده می‌شوند. در مواردی که سطح روابط دو کشور در سطح پایین‌تری قرار دارد، ممکن است تنها کنسولگری و نه سفارت دایر شود. بالاترین مقام در کنسولگری، سرکنسول است که دارای استوارنامه می‌باشد و پس از او به‌ترتیب کنسول، کنسولیار و نمایندگان کنسولی قرار دارند.
بر اساس قوانین بین‌المللی، مأموران کنسولی از مصونیت‌های دیپلماتیک برخوردارند و کنسول‌گری‌ها نیز همانند سفارت‌ها از حقوق و مصونیت‌های خاص بهره‌مند می‌شوند. با این حال، در صورتی که کشور میزبان اقدامات مأمور کنسولی را مغایر با ماهیت مأموریت وی تشخیص دهد، می‌تواند خروج فوری او را درخواست کند. لازم به ذکر است که روابط کنسولی و دیپلماتیک دو حوزه مستقل هستند؛ به این معنا که قطع روابط دیپلماتیک به‌طور خودبه‌خود به معنای قطع روابط کنسولی نیست و دو کشور می‌توانند توافق کنند که کنسول‌گری‌ها به فعالیت خود ادامه دهند.
وظایف کنسولگری عمدتاً ارائه خدمات دولتی به اتباع کشور متبوع در کشور میزبان است. این خدمات شامل اموری نظیر صدور و تمدید گذرنامه، تأیید اسناد، ثبت تولد، ارائه خدمات حقوقی، پیگیری امور دانشجویان و ارائه راهنمایی‌های تجاری و قانونی به بازرگانان و گردشگران می‌شود. همچنین کنسولگری می‌تواند نسبت به صدور روادید برای اتباع کشورهای دیگر اقدام نماید و در صورت موافقت کشور میزبان، حتی به کشور ثالث نیز خدمات کنسولی ارائه دهد.